روزنامه خراسان نوشت: آقای سعید جلیلی در اظهاراتی عجیب گفته است: «بنیاسرائیل پس از پیروزی بر فرعون، وقتی ۴۰ روز پیامبرشان به کوه طور رفت، گوساله پرست شدند. عدهای نیز امروز پس از این که دشمن در وسط مذاکرات به ما حمله کرد و ملت ایران پیروز شد، مجدد دم از مذاکره میزنند».
سخنان اخیر جلیلی که وضعیت امروز ایران را با ماجرای گوسالهپرستی بنیاسرائیل پس از ۴۰ روز غیبت حضرت موسی(ع) مقایسه کردهاند، از چند منظر اساسی قابل نقد است:
۱- قیاسهای تاریخی و ارجاع به الگوهای دینی، اگر بدون دقت و فهم عمیق از بافت معنایی به کار گرفته شوند، میتوانند به تحریف یا تخفیف مفاهیم مقدس بینجامند. در این مورد خاص، تمثیل مذکور بر فرض «غیبت رهبری» بنا شده، حال آن که رهبر حکیم انقلاب نهتنها در عرصه فرماندهی کلان کشور حضور فعال دارند، بلکه راهبردهای اساسی را شخصاً ترسیم و مجریان را هدایت میکنند. واکنشهای تند جریان نزدیک به جلیلی نسبت به انتصاب علی لاریجانی به دبیری شورای عالی امنیت ملی نیز گرچه میتواند از اختلافنظر سیاسی ناشی شده باشد، اما نباید به بهانهای برای القای تردید نسبت به جایگاه و نقش فرمانده کل قوا در رأس ساختار تصمیمگیری بدل شود مگر آن که قائل به وجود «دوگانگی مدیریتی» در کشور باشند که خود ادعایی سنگین و پرهزینه است.
۲- ملت بزرگ ایران، نهتنها هرگز در ورطهای مشابه گوسالهپرستی بنیاسرائیل سقوط نکرده، بلکه در سختترین شرایط، با ایمان و وفاداری کمنظیر، در کنار نظام و کشور خود ایستاده است. این پایداری، در حالی رخ داده که کشور همزمان با فشارهای طاقتفرسای خارجی و مشکلات انباشته داخلی روبهرو بوده است؛ شرایطی که بهخودیخود میتوانست زمینهساز گلایههای بحق و حتی دلزدگی شود. با این همه، مردم ایران به جای عقبنشینی، با انسجام و همدلی، صفوف خود را فشردهتر کردند و طرحها و اهداف دشمن را ناکام گذاشتند.
این نوع بیان و تمثیل از زبان آقای جلیلی، نهتنها بیانصافی، بلکه ناسپاسی آشکاری نسبت به فداکاری جمعی یک ملت است که در بزنگاههای تاریخی، از عزت و استقلال خود پاسداری کرده است. آنچه رخ داد، همان است که رهبر حکیم انقلاب در پیام اخیرشان توصیف کردند: «تبریک سوم، تبریک اتحاد و اتفاق فوقالعاده ملت ایران است... یک ملت در حدود ۹۰ میلیون جمعیت، یکپارچه، یکصدا، شانهبهشانه... از رفتار نیروهای مسلح حمایت کردند... ملت ایران بزرگواری و شخصیت برجسته خود را نشان داد... و بحمدا... این اتفاق افتاد.» این سخن، سندی تاریخی بر حقیقتی است که نباید با تمثیلهای ناروا مخدوش شود.
۳-تصمیمگیری در باب مذاکره، سازوکار و متولی مشخص دارد. این تصمیمها در چارچوب هدایت و سیاستگذاری کلان رهبر حکیم انقلاب اتخاذ میشود و هرگاه اراده و تشخیص نهایی بر انجام یا توقف مذاکره قرار گیرد، ما بهعنوان نیروهای وفادار به انقلاب، به آن التزام عملی داریم. از این رو، قیاس مذاکره که ماهیتی نسبی و تابع شرایط دارد با گوسالهپرستی که انحرافی مطلق و نفی کامل توحید است، قیاسی معالفارق و بیوجه است.
در منطق اداره کشور، اصل بر تأمین منافع ملی است و ابزارهایی چون مذاکره یا مقابله نظامی، بسته به مقتضیات زمان و مکان، مشروعیت و اولویت مییابند. به همین دلیل، رهبر انقلاب در آخرین سخنرانی خود با صراحت فرمودند: «ما هم در میدان دیپلماسی، هم در میدان نظامی، هر وقت وارد بشویم، با دست پر وارد خواهیم شد.»خلاصه آن که موسای ایران این جاست، نه در غیبت کوه طور، که در متن میدان، در قلب تصمیمگیریهای سرنوشتساز و در کنار ملتی که در سختترین آزمونها ایمان خود را به او و راه او ثابت کردهاند. این ملت، او را نه صرفاً یک رهبر سیاسی، که راهنمایی الهامبخش و ستون خیمه عزت ملی میدانند. پس از جنگ اخیر، همصدایی و ایمان مردم به این مرد بزرگ، سیمای تازهای از پیوند عمیق رهبری و امت را نمایان کرد. بله موسی این جاست و ملت مومن به اویند.
